Ne zaman birisi benim çok sevdiğim bir filmi anlamadığını ve sevmediğini söylese kalbim paramparça oluyor. ''Nasıl nasıl anlamazsın ama sana çok güvenmiştim!'' diyesim geliyor ve yanağımdan süzülen bir damla yaşı elimin tersiyle siliyorum. O yüzden, kendimi hayal kırıklığına uğratmamak için Ruang rak noi nid mahasan'ı (aka Last Life In The Universe) anlamak ve sevmek için çok uğraştım. Bir çok insana bir çok şey ifade eden bir film neden bana hitap etmemişti, yoksa ben odun muydum?
Uzak Doğu Sineması'nı bu denli severken bu neredeyse kültleşmiş film neden bana hiç değip dokunmamıştı. İşte günlerdir bunu dert edip uykularımdan olduktan sonra, şu cümleyi kurma cesaretini kendimde buldum sonunda: Saçma sapan bi film lan bu!
Ve sözlerimi şöyle bitirdim: Ya bırrah Allanı seversen.