Büyüdüm de küçüldüm.Neden çocuklar bu kadar acımasız olur? Neden hayatımızın en akıl hastası dönemi ilkokul çağlarıdır? Neden çocuklar kedilerin kuyruğuna teneke bağlar, şişman arkadaşlarıyla ağlatana kadar dalga geçer, karıncaların yuvasını bozar?
Çünkü vicdansızdır çocuklar.
Büyüdükçe kedilerin kuyruğunun acıdığını anlarız, alay edilenlerin kalbinin kırılabildiğini, böceklerin bacaklarının koparılmaması ve yenmemesi gerektiğini de öğreniriz. Kim öğretir bunları bize, kitaplar mı, filmler mi, anneler mi? Vicdan öğrenilebilecek bir şey mi?
L’enfant, yaşlanan ama büyümeyen bir çocuğun filmi. Vicdanı gelişmediği için kendi çocuğunu satabilen bir çocuğun hikâyesi. Seyrettikten sonra neden ‘’İçimizdeki çocuk’’u öğle uykusuna yatırmak gerek, anlıyor insan.
Büyüdüm de küçüldüm.
2 yorum:
vicdan öğrenilen birşey, biraz da tercih.. ama öğretilebilirliği konusunda emin değilim.. en azından ne kadar öğretirsen öğret,zamanı gelmeden öğrenilmiyor.. sanırsam..
:)
Vicdan egonun bittigi yerde ve kalbimizi dinledigimiz noktada baslar...Cocuklar 13-14 yasina kadar egosantrik yasarlar...O donemdeki tun deneyimleri ilerideki vicdan durumlarini etkiler...Egolari ne kadar guclu olursa cocukken buyudukce ondan vazgecmeleri de o kadar kolay olur cunku bir insan olarak kendisini zaten sevmektedir...
Yorum Gönder